Robin Williams został znaleziony martwy w swoim domu w Kalifornii, w poniedziałek rano lokalnego czasu. Według oficjalnego stanowiska szeryfa, przyczyną śmierci było samobójstwo przez uduszenie, co wymaga jeszcze potwierdzenia przez szczegółowe dochodzenie.

Jak poinformowała rodzina i przedstawiciele aktora, Williams zmagał się z ciężką depresją. Jego żona, Susan Schneider, napisała: „W imieniu rodziny Robina, prosimy o uszanowanie naszej prywatności w czasie głębokiej żałoby. Mamy nadzieję, że zostanie on zapamiętany za sprawą nieprzeliczonych momentów radości i śmiechu, które zawdzięczają mu miliony ludzi”.

Niezapomniany aktor do lat 80. zmagał się z uzależnieniem od alkoholu i kokainy. Przez 20 lat wygrywał, aż do 2006 r., kiedy wrócił na odwyk.

Jeden z najzabawniejszych aktorów komediowych był ofiarą głębokiej depresji. Odtwórca jednych z najbardziej krzepiących i dodających otuchy postaci kultury popularnej sam zmagał się ze swoimi zmorami. Robin Williams grał role aniołów stróżów, patronów i opiekunów. Balansował między komedią a dramatem. Tworzył kreacje, które pozostawały z widzem bez porównania dłużej niż pamięć treści fabuły. A dokonywał tego intymnym, prostym w gruncie rzeczy repertuarem gestów, uśmiechów, zmrużeń oczu.

Było w tym zmrużeniu oczu coś na pograniczu między śmiechem a łzami. Być może w tym tkwił geniusz Williamsa – aktora komediowego i dramatycznego zarazem, przepowiadającego historie śmieszne, a ogromnie przez to smutne. Aktora pocieszyciela, odtwórcę postaci będących i przewodnikami, i zagubionymi, postaci dziecięcych i dojmująco dojrzałych, niosących i otuchę, i rozdarcie.

Kojarzony być może głównie z kinem familijnym, Robin Williams grał u Barry’ego Levinsona postacie szalenie zaangażowane, swoje zaangażowanie wyrażające przez tragifarsę, której przyszło im się stać udziałem. Jak w „Good Morning, Vietnam”:

https://www.youtube.com/watch?v=8UY2uw3yoIA

czy w „Man of the Year”

W filmach takich, jak „Patch Adams”, czy – z drugiej strony – „Pani Doubtfire” zbliżał do siebie śmiech i ból, pokazując jak niedaleko od jednego do drugiego.

Niebywałym jego talentem – i, być może, sekretem – było to, że swoim postaciom potrafił nadać rys dziecka. Czy to bezpośrednio, jak w „Jacku” Francisa Forda Coppoli, czy jak w „Fisher Kingu” Terry’ego Gilliama.

https://www.youtube.com/watch?v=qfunRtzlEjA

Gdy zaś grał postacie mężczyzn dojrzałych, grał je z dziecięcą niemal prostotą.

Pewnie dzisiaj najbardziej adekwatnie będzie przypomnieć „Stowarzyszenie Umarłych Poetów”. I, choć to będzie w najbliższych dniach, po wielokroć przywoływane – wiersz Walta Whitmana.

https://www.youtube.com/watch?v=KI2_bn89cow

O Captain! My Captain! our fearful trip is done…